مسابقه قهرمانی تنیس ویمبلدون از قدیمی‌ترین و معتبرترین مسابقات تنیس در جهان است. این مسابقه سومین گرند اسلم از چهار گرند اسلم سالیانه است و تنها گرند اسلمی است که هنوز روی زمین چمن برگزار می‌شود. در سال 2009 زمین اصلی این مسابقات به سقف متحرک مجهز شد تا در صورت تغییر آب و هوا و احیانا بارندگی نیز این مسابقات برگزار شوند. جهت کسب اطلاع از تاریخچه مسابقات تنیس ویمبلدون از ابتدای پیدایش، در زمان جنگ جهانی و فراگیری آن تا به امروز با تیم تحریه تنیس پک همراه باشید.
تاریخچه مسابقات تنیس ویمبلدون
ریشه تنیس در یک بازی هندبال فرانسوی در قرن سیزدهم به نام jeu de paume یا “بازی کف دست” است که از دل آن یک بازی با راکت و توپ به نام تنیس سلطنتی ایجاد شد. تنیس سلطنتی تبدیل به تنیس چمن شد که در خارج از زمین روی چمن بازی می شد و در اواخر قرن 19 از محبوبیت زیادی برخوردار شد.
مسئول برگزاری مسابقات ویمبلدون، باشگاه تنیس و کروکت انگلیس (All England Croquet and Lawn) است که در سال 1868 در مساحت چهار هکتاری از چمنزارهای خارج از لندن تاسیس شده است. در ابتدا این باشگاه تنها برای ترویج بازی کریکت که در آن زمان در انگلیس بسیار محبوب بود تاسیس شد اما پس از مدتی استقبال روز افزون مردم از ورزش تنیس باعث شد تا ویمبلدون چمن های تنیس را نیز در امکانات خود بگنجاند و در سال 1882 ویمبلدون به صورت کاملا اختصاصی به ورزش تنیس تعلق گرفت.
اولین دوره تنیس روی چمن ویمبلدون در 9 ژانویه سال 1877 در محلی در وورپل رُد واقع در ویمبلدون برگزار شد و فقط برای تنیس تک نفره (سینگل) آقایان در نظر گرفته شده بود. 22 مرد برای مسابقات ثبت نام کردند، اما فقط 21 نفر در 9 ژانویه در مسابقه حضور یافتند. 11 نفر از بازماندگان روز بعد به 6 نفر و سپس به سه نفر کاهش یافت. نیمه نهایی در 12 ژانویه برگزار شد، اما پس از آن مسابقات تنیس به حالت تعلیق درآمد تا به جای آن برای مسابقات کریکت اتون و هارد که جمعه و شنبه انجام می شد، زمین بازی آزاد باشد. در نتیجه فینال تنیس ویمبلدون برای روز دوشنبه 16 ژانویه برنامه ریزی شد اما در اتفاقی که تورنمنت های آتی ویمبلدون به یک امر معمول تبدیل گشت، روز برگزاری این مسابقه هوا بارانی از آب درآمد. به همین دلیل این برنامه برای 19 ژانویه مجدداً برنامه ریزی شد.
سنت ها و قوانین برگزاری مسابقات تنیس ویمبلدون
باشگاه All English یک جام 25 گینه خریداری کرد و قوانین رسمی تنیس را تنظیم کرد. همچنین زمین بازی مستطیلی شکل و به طول 78 فوت و عرض 27 فوت برای بازی های تنیس ویمبلدون در نظر گرفته شد. روش امتیازبندی این بازی تنیس بر اساس صفحه ساعت تعیین شد (یعنی 15، 30، 40، بازی) و قرار بر این شد تا اولین نفری که در شش بازی برنده شود، برنده یک ست باشد. همچنین تنها یک خطای سرویس مجوز داده شد. این تصمیمات، عمدتا توسط عضو باشگاه، دکتر هنری جونز اخذ شده و بخشی از قوانین مدرن امروزی را نیز تشکیل می دهد.
در مسابقات ویمبلدون امروزی هم برخی قوانین قدیمی از گذشته تا به امروز نیز حکمفرماست. از جمله این که تماشگران هم بر طبق سنتی قدیمی با خود توت‌فرنگی و خامه دارند تا هنگامی که بر اثر باران بازی قطع می شود، حوصله تحمل این شرایط را که کم هم اتفاق نمی‌افتد داشته باشند. همچنین در این مسابقات 90 درصد لباس تنیسورها باید به رنگ سفید باشد. در صورت وجود رنگی دیگر در قسمت گردن و آستین مشکلی وجود ندارد به شرط اینکه بیش از 1 سانتی متر نباشد. شلوار نیز باید به همین شکل باشد. تجهیزات پزشکی استفاده شده توسط بازیکن نیز باید سفید باشد اما در صورت لزوم اشکالی ندارد که رنگ دیگری باشد. کفش ها هم باید سفید باشند.
قهرمانان مسابقات تنیس ویمبلدون
در 19 ژانویه سال 1877، حدود 200 تماشاگر که هر کدام یک شیلینگ پرداخته بودند تا ویلیام مارشال، تنیسور کمبریج “آبی” را در نبرد با اسپنسور گور، بازیکن راکت قدیمی هروویان را تماشا نمایند. در فینالی که تنها 48 دقیقه به طول انجامید، اسپنسر گور 27 ساله با بازی قوی خود مارشال را با نتیجه 6-1، 6-2، 6-4 شکست داد و اولین قهرمان فینال مسابقات ویمبلدون شد. با این حال، در دومین ویمبلدون در سال 1878، گور عنوان خود را از دست داد و بازی سنگین او طعمه ضربه ای نوآورانه توسط رقیبش فرانک هادو شد.
در سال 1884 مسابقات تنیس ویمبلدون سینگل بانوان و دو نفره (دابل) مردان نیز به آن اضافه شد و مود واتسون اولین قهرمانی را در مسابقات ویمبلدون انفرادی (سینگل) بانوان کسب کرد. در همان سال مسابقات قهرمانی دو نفره مردان نیز برای اولین بار در ویمبلدون و در آکسفورد برگزار شد. در سال 1913 تنیس دو نفره زنان و مسابقات مختلط زنان و مردان نیز به این تورنمنت اضافه شد.
در اوایل دهه 1900، ویمبلدون از تمام انگلستان (all-England) به سطح جهانی (to all-world) تغییر کرد و در سال 1922 باشگاه تنیس و کروکت چمن انگلستان، که تا آن زمان مشهور بود به یک استادیوم بزرگتر در جاده چرچ انتقال یافت. در دهه 1950، بسیاری از ستاره های تنیس حرفه ای شدند در حالی که ویمبلدون برای ماندن در مسابقات آماتور تلاش می کرد. با این حال، در سال 1968 ویمبلدون از بازیکنان حرفه ای استقبال کرد و به سرعت جایگاه خود را به عنوان یکی از برترین مسابقات تنیس جهان بدست آورد. مجموعه تنیس چرچ رد مجموعه‌ای با گنجایش 14000 تماشاگر بود که به مرکز ورزش تنیس تبدیل شد. این مسابقات برای اولین بار در سال 1937 از تلویزیون پخش شد.
جالب است بدانید که ویمبلدون در طول جنگ جهانی دوم به عنوان اردوگاه نظامی و مزرعه به منظور دفاع غیر نظامی ایفای نقش کرد. ریچارد ایوانز، روزنامه نگار ورزشی، نویسنده کتاب تاریخ تنیس و مفسر سابق بازی در بازی ویمبلدون برای رادیو بی بی سی، می گوید که همانگونه که تمام ملت با عزمی راسخ در جنگ مقابله کردند باشگاه انگلستان نیز از این امر مستثنی نبود. ایوانز می گوید: “کل کشور کاملاً در شرایط جنگی قرار داشت.” ویمبلدون دارای یک مجموعه شگفت انگیز از فضا و امکانات بود و مردم آن را بدیهی می دانستند که از آن برای جنگ استفاده می شود. “
ARP به سرعت وارد عمل شد تا محوطه ویمبلدون را به یک مزرعه کار تبدیل کند تا جیره جنگ برای غیرنظامیان و سربازان تامین شود. یکی از پارکینگ های وسیع باشگاه برای کاشت سبزیجات در زمین شخم زده شد و دیگری نیز با تخته های چوبی به محلی جهت نگهداری و پرورش خوک، اسب، مرغ، غاز، اردک و خرگوش تبدیل شد.
در ژوئن 1945، تنها یک ماه پس از تسلیم آلمان به نیروهای متفقین، اولین مسابقه تنیس از سال 1939 تا به آن زمان در باشگاه All England برگزار شد. این مسابقات رسمی نبود – در سال 1946 از سر گرفته شد – اما نشانه ای بود که بریتانیای کبیر و سنت ورزش دوست داشتنی اش زنده بماند.
جهت اطلاع از داغ ترین حواشی، اخبار و آموزش های تنیس ما را در اینستاگرام تنیس پک دنبال کنید.
